Οι περισσότεροι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους όσο τίποτα. Αγωνίζονται να τα δουν χαρούμενα και ασφαλή. Όμως, συχνά, κουβαλάμε μέσα μας παλιές πληγές που βρίσκουν τρόπο να μπερδευτούν στη σχέση μας με εκείνα.
Πολλοί μεγαλώσαμε με το αίσθημα ότι δεν ήμασταν «σωστοί»: πολύ ευαίσθητοι, πολύ πεισματάρηδες ή ως «όχι αρκετά καλοί». Για να μας αγαπήσουν, μάθαμε να κρύβουμε κομμάτια του εαυτού μας. Αυτή η εσωτερική πληγή δεν εξαφανίζεται, αλλά ξυπνά όταν γινόμαστε γονείς.
Τα παιδιά μας γίνονται καθρέφτης. Όσα δεν αντέχουμε μέσα μας, τα βλέπουμε σε εκείνα. Και, χωρίς να το καταλάβουμε, μπορεί να τους φορτώνουμε δικά μας βάρη.
Μπορεί να νιώσουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε, ότι φταίμε εμείς. Αυτό βγαίνει άλλοτε σαν πίεση («Προσπάθησε λίγο παραπάνω»), άλλοτε σαν απόσυρση («Δεν σε αντέχω άλλο»), κι άλλοτε σαν μια σιωπηλή απογοήτευση.
Για το παιδί όμως, το μήνυμα είναι σκληρό: «Κάτι πάνω μου στενοχωρεί τους γονείς μου». Και τότε γεννιέται η δική του ντροπή: «Ίσως είμαι υπερβολικός. Ίσως δεν είμαι αρκετός».
Στην ψυχοθεραπεία μιλάμε συχνά για «προβολή». Με απλά λόγια: όταν δεν αντέχουμε ένα συναίσθημα, το φορτώνουμε στον άλλον. Ο γονιός που νιώθει άγχος μπορεί να κάνει το παιδί του να αγχώνεται. Ο γονιός που νιώθει ανεπαρκής μπορεί να κρίνει υπερβολικά την απόδοση του παιδιού στο σχολείο. Έτσι, το παιδί αρχίζει να κουβαλάει συναισθήματα που δεν είναι δικά του, σαν «σακίδιο» που κάποιος άλλος του φόρτωσε στην πλάτη.
Και το πιο δύσκολο; Αυτός ο κύκλος συχνά επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά.
Η αλλαγή ξεκινάει από εμάς. Όταν αποδεχτούμε τις ατέλειες μας και δείξουμε καλοσύνη στον εαυτό μας, δεν χρειάζεται πια να ζητάμε από το παιδί να κουβαλήσει τα δικά μας βάρη.
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να του κάνουμε; Να το αφήσουμε να κουβαλήσει μόνο ό,τι του ανήκει. Να νιώσει ότι είναι αρκετό όπως ακριβώς είναι.
